Sa lilim ng buwan, ako’y naglalakad,

Sa alaala ng ‘yong mga yapak.

Tahimik ang gabi, ngunit ang puso ko’y

Maingay sa sigaw ng pangungulila sa’yo.

Ikaw, aking natatanging irog,

Ang tula ng bawat tibok ng dibdib.

Sa bawat paghinga, ikaw ang tinig,

Sa bawat dasal, ikaw ang panaginip.

Hindi kita minahal sa panandaliang saya,

Kundi sa mga oras ng katahimikan at luha.

Ang mga yakap mo’y kanlungan ng mundo,

At ang ngiti mo’y liwanag sa gabi kong malabo.

Araw man ay tumigil sa pag-ikot,

Ako’y mananatiling tapat, hindi magdudulot

Ng kahit anong luha sa ‘yong mga mata—

Sapagkat ikaw, irog, ay aking sinta.

Sa dulo ng lahat, pag-ibig ko’y dalisay,

Hindi kailangan ng salita o palakpakan.

Ikaw ang awit sa pusong payapa,

Ang pag-ibig na kailanma’y hindi mawawala.