Sa idalom sang balangaw, may mata nga naga-idalum,

Nga indi makita ang kasubo sang tagiposoon.

Ginapintahan sang katahum ang mga kamingawan,

Apang sa kilid sang ngisi, may ginatago nga luha.

Maskara nga may mga purong nga kapawa,

Pero ginatabunan ang sugilanon sang kabudlayan.

Sa tunga sang kasadyahan kag tunog sang tambol,

Ara siya—nagapahiyum, bisan nagakulob.

Kada kurbada sang koloryado nga pahiyum,

May handum nga indi matugyan.

Kada sayaw sang tiil sa salog,

May tingog nga indi mabatian.

Pero bisan may kasakit sa tago,

Nagapadayon siya, naga-obra sang talan-awon.

Kay ang maskara sang balangaw,

Amo ang paglaum sa tunga sang kasakit—

Isang pahiyum nga nagapangako

Sang adlaw nga may katawhay nga matabo.